1. The canvas of my soul

                            Wsłuchuje się właśnie w rytmiczne uderzanie kropel deszczu, przejeżdżające

samochody. Siedzi na marmurowych schodach, wzrok ma utkwiony w swoim zeszycie.

Zaciska powieki i rozkoszuje się chwilowym spokojem. Przez ten jeden ułamek sekundy

świat zatrzymuje się. Zagryza dolną wargę i zatraca się we własnych myślach. Czym jest dla

niej życie? Życie to logiczna zagadka. Plątanina niepotrzebnych słów, łatwopalnych krzyży na

grzesznych ścianach. Niezdobyty szczyt. Szczypta popiołu w samozagładzie. Określona liczba

spalonych kalendarzy. Jedno jedyne na cały okres istnienia.

                           Z lekkim wahaniem, przeplatanym ulotną pewnością spogląda na notatnik, który 

spoczywa na jej kolanach. Cichutko wzdycha i zaczyna pisać dalszy wers drugiej zwrotki.

Ciało Emmy drży z zimna, gdy dotyka dłonią mokrej posadzki. Rozgląda się niepewnie,

zauważa, że alejka pustoszeje. Sweter, który owija ciało nastolatki zsuwa się ze szczupłych

ramion, zanim zdąży zrobić jakikolwiek ruch.

- Nie powinnaś tutaj siedzieć w taką pogodę - czyjś delikatny szept otula jej ucho. Nie

odpowiada, nie potrafi. Odwraca się w jego stronę i patrzy w oczy przepełnione

troską.

                            Chłopak był jej skądś dziwnie znajomy, ale nie wizualnie. Coś w jego zachowaniu,

właśnie tym, że podszedł do niej samotnej na schodach łączyła ją niewidzialna

nitką porozumienia. Jego czekoladowe oczy w zachmurzonym niebie wyglądały

hipnotycznie, że przez ten jeden jedyny ułamek sekundy zatrzymała się każda cząsteczka,

jaka tą dwójkę otaczała. Dziwna magia, może nawet chemia. Dziewczyna szybko

oprzytomniała nie potrzebowała w tej chwili kolejnego huraganu w życiu.

- A Ty nie powinieneś zaczepiać obcych dziewczyn - rzuca z powrotem spoglądając w

pamiętnik- Może jestem psychiczną wariatką i zaraz zrobię coś, co spowoduje, że pożałujesz

iż podszedłeś. - dodaje mając nadzieję, że jej niezbyt przyjazny ton spowoduje, że chłopak

się odczepi. On jednak ani myślał.

- Raczej nie jesteś. Już kilka minut cię obserwuję z meczetu. Wyglądasz raczej na kogoś, kto

potrzebuje wybawienia i na kogoś kto na siłę szuka choroby płuc - rzuca z drwiącym lekko

uśmieszkiem. - Jestem Zayn- dodaje po chwili. Nie doczekując się żadnej reakcji ze strony

dziewczyny wyciąga z kieszeni papierosa, podpala jeden z końców i mocno się zaciąga

wypuszczając powoli dym nosem.

- Nie poczęstujesz mnie?- pyta Emma.

- Nie. Nie potrzebujesz tego raczej - odpowiada Mulat. - No chyba, że zdradzisz mi swoje imię?

- Nie. Nie zadaję się z aroganckimi facetami, którzy myślą, że pomrugają swoimi długimi

rzęsami i padnę im do kolan. - odgryza się dziewczyna. Szybko zamyka swój notes,

chowie do torby i oddal się od chłopaka, bez jakiegokolwiek słowa wyjaśnienia.

                            Czasem świat splata dwa drastycznie różne losy, by w połączeniu w jedno

zmieniły przeznaczenie w gwiazdach. Jest to jednak droga przeplatana zmiennym wiatrem,

przeciwnościami losu i zazdrością, a jedynym sprzymierzeńcem jest czas, który z 

cierpliwością czeka na wybicie zegara.